Sanatçılar: Furkan Akhan, Sabri Berkel, CANAN, Nuri Bilge Ceylan, Halil Ege Doğramacı, Nilbar Güreş, Gözde İlkin, Can Küçük, Cihan Öncü, Yasemin Özcan, Güçlü Öztekin, Sarkis, Ayça Telgeren, Güneş Terkol, Nasan Tur, Celal Tutant, Berke Yazıcıoğlu
Küratör: Ceren Erdem
Asistan Küratörler: Senem Özgören, Levent Özmen
Yalnızca içteki yakındır; başka her şey uzak.
Ada (III), Rainer Maria Rilke
Devasa bir yalnızlığa ortak oluyoruz bir yıldır. Sonunu görme dileğine kimi zaman tedirginliğin, kimi zaman umudun eşlik ettiği bu süreç, bildiğimiz dünyada topluca yaşadığımız ilk olağanüstü durum. Beraberinde gelen müşterek yoksunlukların önde geleniyse yakınlık. Fiziksel, sosyal, tensel, görsel, işitsel yakınlıklar, içinde mahremiyet anlamını da barındıran bu kelimenin akla ilk gelen katmanları.
Yeni doğan bebeklerini kucağına ilk kez alan anneler genelde elini tutup adeta hoş geldin derler. Bireyin annesiyle kurmaya başladığı dokunmaya, seslere, jestlere dayalı karşılıklı yakınlık zamanla yakın çevreye, oradan da sosyal gruplara dahil olmaya doğru açılır. Âşık olunca hissedilen en üst seviye yakınlığın temeli de bebeklikte yaşanan temel yakınlıklarda yatar. Böylece doğumdan itibaren başka bir bedene dokunarak, onu görerek, duyarak, koklayarak var olmaya başlar ve varlığımızı böyle sürdürürüz. Sözü edilen karşılıklılık hali fiziksel olanla sınırlı kalmayıp duyguların paylaşılmasına ve ahenk kazanılmasına olanak sağlar. İnsan olmanın bu kadar keskin bir ayırt edici özelliği olan yakınlık kurmanın sekteye uğradığı, gönülsüzce kabullendiğimiz bu süreç belki de en çok şehir merkezlerinde yaşayanları etkiledi. Büyük sistemlerin olanaklarından yararlanmayı sağlayan günlük hayatın ezberi bozulunca, ulaşılamayan bedenler kadar ulaşılamayan doğaya temas edebilmenin de cazibesi katlanarak artıyor. Rilke, Ada III başlıklı şiirinde diyor ki insan bazen öylece kendi içine kapanır, dünyadan kopar; galaksideki naçizane bir yıldız gibi uzaklaşır, ışığı azalır ve söner. Asla bir başkasına yakın olmayacağının farkında, her şeye uzak varlığının sona ermesini arzularken bir yandan da galaksideki hareketini sürdürür. Her şeyden uzaklaşınca ışığımızı yanar halde tutmak, alanlarımıza bıraktığımız “ben buradayım” sesinin yankısıyla mümkün oldu. Duyuluyor muyuz yoksa sesler dağılıp uzaklaşıyor mu?
Buradan yola çıkarak, Başka Her Şey Uzak sergisi tensel yakınlık bağlamında hissedilen özlemi, sıkışmışlığı ve yabancılaşmayı ele alıyor. Eksikliği yaşanan başka bedenlerle kurulamayan yakınlık ile kendi bedenimizle ve onun içinde sıkıştığı yakın fiziksel çevreyle hiç olmadığı kadar kurduğumuz yakınlığın arasındaki tezat oldukça net ve keskin. Farklı nesillerden sanatçıların bambaşka zamanlarda ve bağlamlarda ürettikleri yapıtların bir araya gelerek bugüne dair ortak halleri, duyguları ve rüyaları ortaya koydukları sergide, kanepeye yapışmış, şehveti evin içine sıkışmış, özgürce kendini dışarı atmaya ve ötekine hasret bedenler dile gelerek birleşmelerin tahayyüllerde kalmadığı günlerin yakın olması dileğimizi vurguluyorlar.
Artists: Furkan Akhan, Sabri Berkel, CANAN, Nuri Bilge Ceylan, Halil Ege Doğramacı, Nilbar Güreş, Gözde İlkin, Can Küçük, Cihan Öncü, Yasemin Özcan, Güçlü Öztekin, Sarkis, Ayça Telgeren, Güneş Terkol, Nasan Tur, Celal Tutant, Berke Yazıcıoğlu
Curator: Ceren Erdem
Assistant curators: Senem Özgören, Levent Özmen
Only what is within you is near; all else is far.
The Island (III), Rainer Maria Rilke
It’s a year now, we share an immense solitude. Wishing to see the end to it, coupled sometimes with angst, sometimes with hope, this is the first extraordinary state we experience collectively in the world as we know. And the foremost collective sense of deprivation that comes with it is intimacy. Physical, social, sensual, visual, audial intimacies are the first associations that come to mind with this word that also accommodates a sense of privacy.
Mothers hold their newborns’ hand when they first embrace them as a welcome. Intimacy established by the individual with the mother through touch, sound, gestures, gradually extends into the immediate environment, then to social groups. And the ultimate sense of intimacy you feel when you fall in love is founded in the basic intimacies experienced in infancy. In other words, we begin to exist, we subsist, by touching a body, by seeing, hearing, smelling it since the moment we are born. This mutuality is not limited to the physical; it also enables shared feelings, attunement. The unprecedented state we begrudgingly found ourselves in disrupted our right to intimacy, that distinctive quality of being a human, perhaps even more so for those people living in metropolises. When the ordinary flow of life fed with substantial systems’ opportunities is interrupted, the lure of touching unreachable bodies and the unreachable nature amplifies. Rilke, in his poem “The Island III,” says that man sometimes just turns in upon himself, remote from the world; recedes like a humble star in a galaxy, fades away. Aware that he can never be close to another soul, he wishes the end of his existence remote from everything else while sustaining his motion in the galaxy. Keeping our light shining bright when we recede from everything has been possible with the voice saying “ I am here,” echoing in our islands. Are we heard or those voices just evanesce away?
Starting out from this sense, All Else Is Far exhibition focuses on longing, feeling trapped, and alienation in the context of sensual intimacy. Contrast between the impossible intimacy with other bodies and the intimacy we established within our own and its close physical environment into which it is trapped, is explicit and acute. With this exhibition, works of artists from various generations, created at different times and within different contexts, display shared moods, feelings, and dreams of today; lustful bodies stuck in a sofa, trapped in the house, longing for being freely out in the streets, for other bodies, find their voices, emphasize our shared wish of days of reunion, not in the imagination but for real.